''ငါသည္ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ ငါ၏စိတ္သည္ နာက်င္မႈကင္းသည္ျဖစ္လတၱံ႕''ဟု ဤသို႔ သင္ က်င့္အပ္၏ ( ျမတ္ဗုဒၶ)
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ လူတုိင္း ဘ၀တည္းဟူေသာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားရမည္မွာ မလြဲမေသြျဖစ္၏ ၊ ထုိသုိ႔ရထားသည္ႏွင့္ အမွ် မိမိတုိ႔ရ့ဲ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အဟာရ ႏွင့္အညီ ျပဳျပင္ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကရဦး မည္ျဖစ္၏။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ခႏၶာကုိယ္တြက္ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ဖူလုံးဖုိ႔ အလုပ္ေတြ ကုိယ္စီ ရုန္းကန္ လုပ္ၾကရေပသည္။ မိမိတုိ႔ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး သာယာ၀ၿဖိဳးေရးအတြက္ နယ္ေ၀း ရပ္ျခား တုိင္းတစ္ပါးတုိ႔၌ သြားေရာက္၍ အမိေ၀း အဖေ၀း ေနထုိင္ လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္မွာလည္း ဤခႏၶာကုိယ္ၾကီးအတြက္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ကုိယ္က ဘယ္ေလာက္ပင္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးတြက္ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ေနေပမယ့္လဲ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကေတာ့ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ ဖိစီး ႏွိပ္စက္ ေနသည္ကုိ လူတုိင္း သတိမထားမိၾက၊ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး ေကာင္းစားေရးအတြက္ပင္ အေလးအထားလုပ္ကုိင္ၾကေလသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သတိမထားမိျခင္းေၾကာင့္လဲ မိမိတုိ႔ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ နာက်င္မႈ ေရာဂါ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ ဖိစီး ႏွိပ္စက္ခံလာရတဲ့အခါ လူတုိင္း စုိးရိမ္ ပူေဆြး စိတ္ေသာက ျဖစ္ၾကရ၏ ၊ ခႏၶာကုိယ္ နာက်င္မႈမ်ား တုိးပြားလာသည္ႏွစ္ အမွ် ထုိသူမ်ားရဲ့ စိတ္ေန သေဘာ သဘာ၀တုိ႔သည္လည္း ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စုိးရိမ္မႈမ်ားႏွင့္ ၄င္းတုိ႔၏ စိတ္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ခႏၶာကုိယ္ နာက်င္မႈ ျဖစ္ရုံတင္မကဘဲ မိမိတုိ႔ရဲ့စိတ္ကုိပါ နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္မိေနၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ၾကီး နာက်င္မႈမ်ား ရလာတဲ့အခါ မိမိတုိ႔ရဲ့ စိတ္ကုိ နာက်င္မႈ မရွိေအာင္ ခုိင္ခုိင္မာမာ တည္ရွိႏုိင္ေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မဟာေဆးတည္းဟူေသာ ျမတ္ဓမၼမ်ားျဖင့္ မႊမ္းထုံထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶသည္ နကုလပိတုသုတ္ေတာ္ထဲမွာ နကုလပိတာသူၾကြယ္၏ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး နာက်င္ ႏွိပ္စက္မႈႏွင့္ ဆက္လ်င္း၍ သူၾကြယ္ထံသုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘဂၢတိုင္း သုသုမာရဂိရၿမိဳ႕ဝယ္ သားတို႔ကို ေဘးမဲ့ေပးရာ ေဘသကဠေတာ၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ နကုလပိတာသူႂကြယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာေနရာ၌ ထိုင္ၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏-
အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏု္ပ္သည္ အိုမင္းပါၿပီ၊ အရြယ္ႀကီးပါၿပီ၊ အသက္ႀကီးပါၿပီ၊ အရြယ္သံုးပါးသို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိပါ၏၊ မျပတ္နာက်င္၍ ေနပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္ႏွလံုးကို ပြါးေစတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း အျမဲတေစ မဖူးျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား ဆံုးမေတာ္မူပါ၊ ကံျမစ္ေတာ္မူပါ၊ ယင္းအဆံုးအမေတာ္သည္ အကြၽႏု္ပ္အား ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး စီးပြါးခ်မ္းသာအလို႔ငွါ ျဖစ္ရာပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သူႂကြယ္ ဤစကားသည္ မွန္၏၊ သူႂကြယ္ ဤစကားသည္ဟုတ္၏၊ သူႂကြယ္ ဤကိုယ္သည္နာက်င္သည္သာတည္း၊ ဥကဲ့သို႔ ျဖစ္၏၊ အေရပါးတို႔ျဖင့္ ေျမႇးယွက္ထားအပ္၏၊ သူႂကြယ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ ဤကိုယ္ကို ရြက္ေဆာင္ေနရလ်က္ တစ္ခဏမွ်ေသာ္လည္း အနာကင္းျခင္းကို ဝန္ခံပါလွ်င္ ထိုသူ႕အား မိုက္သည့္အျဖစ္မွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ေခ်၊ သူႂကြယ္ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအရာဝယ္ ''ငါသည္ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ ငါ၏စိတ္သည္ နာက်င္မႈကင္းသည္ျဖစ္လတၱံ႕''ဟု ဤသို႔ သင္ က်င့္အပ္၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ထို႔ေနာက္ နကုလပိတာသူႂကြယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားကို အလြန္ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္လ်က္ေနရာမွ ထကာ ျမတ္စြာဘုရားကို ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး၍ အ႐ိုအေသ ျပဳၿပီးလွ်င္ အသွ်င္သာရိပုၾတာထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္၍ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေသာ နကုလပိတာသူႂကြယ္အား အသွ်င္သာရိပုၾတာသည္ ဤစကားကို ဆို၏- ''သူႂကြယ္ သင္၏ ဣေႁႏၵတို႔သည္ အလြန္ၾကည္လင္ကုန္၏၊ မ်က္ႏွာအဆင္းသည္လည္း စင္ၾကယ္၏၊ ျဖဴစင္ေတာက္ပ၏၊ ယေန႔ ျမတ္စြာဘုရား၏မ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ တရားစကားကို နာခဲ့ရပါသေလာ ''ဟု ဆို၏။
အသွ်င္ဘုရား အဘယ္မွာ မနာရဘဲ ရွိပါမည္နည္း၊ အသွ်င္ဘုရား ယခုပင္ အကြၽႏု္ပ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားစကားတည္းဟူေသာ အၿမိဳက္ေရျဖင့္ သြန္းေလာင္းလိုက္ပါ၏ဟု ေလွ်ာက္၏။
သူႂကြယ္ သင့္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားစကားတည္းဟူေသာ အၿမိဳက္ေရျဖင့္ အဘယ္သို႔သြန္းေလာင္းလိုက္ပါ သနည္းဟု မိန္႔၏။ အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခု ေသာ ေနရာ၌ ထိုင္၍ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္ပါ၏-''အကြၽႏု္ပ္သည္ အိုမင္းပါၿပီ၊ အရြယ္ႀကီးပါၿပီ၊ အသက္ႀကီးပါၿပီ၊ အရြယ္သံုးပါးသို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိပါ၏၊ မျပတ္ နာက်င္၍ ေနပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရားအကြၽႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္ႏွလံုးကို ပြါးေစတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း အျမဲတေစ မဖူးျမင္ႏိုင္ ေတာ့ပါ၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္အကြၽႏု္ပ္အား ဆံုးမေတာ္မူပါ၊ ကံျမစ္ေတာ္မူပါ၊ ယင္းအဆံုး အမေတာ္သည္ အကြၽႏု္ပ္အားၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး စီးပြါးခ်မ္းသာအလို႔ငွါ ျဖစ္ရာပါ၏ ''ဟု ေလွ်ာက္ပါ၏၊ ဤသို႔ေလွ်ာက္လတ္ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္အား ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ ပါ၏-
သူႂကြယ္ ဤစကားသည္ မွန္၏၊ သူႂကြယ္ ဤစကားသည္ဟုတ္၏၊ သူႂကြယ္ ဤကိုယ္သည္နာက်င္သည္သာတည္း၊ ဥကဲ့သို႔ ျဖစ္၏၊ အေရပါးတို႔ျဖင့္ ေျမႇးယွက္ထားအပ္၏၊ သူႂကြယ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ ဤကိုယ္ကို ရြက္ေဆာင္ေနရပါလ်က္ တစ္ခဏမွ်ေသာ္လည္းအနာကင္းျခင္းကို ဝန္ခံပါလွ်င္ ထိုသူ႕အား မိုက္သည့္အျဖစ္မွ တစ္ပါး အျခား မရွိေတာ့ေခ်၊ သူႂကြယ္ထို႔ေၾကာင့္ ဤအရာ ဝယ္ ''ငါသည္ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ ငါ၏ စိတ္သည္နာက်င္မႈကင္းသည္ ျဖစ္လတၱံ႕''ဟု ဤသို႔ သင္ က်င့္အပ္၏၊ အသွ်င္ဘုရား ဤသို႔လွ်င္ အကြၽႏု္ပ္ကိုျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားစကားတည္း ဟူေသာ အၿမိဳက္ေရျဖင့္ သြန္းေလာင္းလိုက္ပါ၏ဟု ေလွ်ာက္၏။
သူႂကြယ္ ''ျမတ္စြာဘုရား အဘယ္မွ်ျဖင့္ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိသူလည္းျဖစ္ပါသနည္း၊ အဘယ္မွ်ျဖင့္ နာက်င္ေသာကိုယ္ရွိသူသာ ျဖစ္၍ နာက်င္ေသာ စိတ္မရွိသူျဖစ္ပါသနည္း''ဟု ထို႔ထက္အလြန္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ေလွ်ာက္ရန္ သင့္ဉာဏ္၌ မထင္ၿပီေလာဟု မိန္႔၏။
