ညေနဆည္ဆာ ေန၀င္ျပဳစအခ်ိန္တုိင္း တကၠသုိလ္၀င္းထဲမွာ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေန႔တုိင္းလုိလုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေက်ာင္းမွာ တစ္ေန႔တာ ေလ့လာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ေဆြးေႏြးေလ့့ရွိပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္း၀င္းႀကီးက က်ယ္၀န္းလွေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာလဲ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ေပးစြမ္းႏုိင္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ စားလုိ႔ရတဲ့ ပိန္းႏွဲပင္၊ သရက္ပင္၊ အုန္းပင္၊ မာန္ကလာပင္ စသည့္ အပင္ေပါင္းစုံတုိ႔ျဖင့္လည္း ၀ုိင္းရံ အုပ္စုိင္းေနပါတယ္။ သီးစားပင္ေတြရွိလုိ႔ ေက်ာင္းထဲမွာလည္း ငွက္ကေလးေတြ၊ ေမ်ာက္ကေလးေတြလည္း သူတုိ႔ရဲ့ တစ္ေန႔တာ အစားစာအတြက္ လာလာစားေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖုိ႔ အတူသြားေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူတုိ႔ကိစၥနဲ႔ သူတုိ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့ စာေရးသူ တစ္ေယာက္တည္းပဲ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ လက္ကကုိင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္း တစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ခဏထုိင္ရင္း သစ္ပင္အေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ၊ ေမ်ာက္ကေလးေတြ အစာစားေနၾကတာကုိ ေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။ ၾကည္ႏူးစရာလည္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
ထုိထဲကေနမွ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ထိဟက္မိသြားတာကေတာ့ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါ၊ ပိန္းႏွဲပင္ေပၚမွာ ပိန္းႏွဲသီးေတြကလည္း မွည့္တဲ့အသီးေတြေရာ၊ စိမ္းတဲ့အသီးေတြပါ ရွိေနပါတယ္၊ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ အဲဒီပိန္းႏွဲပင္ေပၚတတ္ၿပီး ပိန္းႏဲွသီးေတြကုိ လုိက္စမ္းသပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ပထမဆုံး မွည့္ေနတဲ့ ပိန္းႏွဲသီးကုိ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ စမ္းသပ္ၿပီး လက္နဲ႔ ပိန္းႏွဲသီးကုိ အလြယ္တကူ ကုတ္ဖဲ့လုိက္တာ အထဲ ထဲက ပိန္းႏွဲအစံေတြ ထုပ္ယူစားဖုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအသီးကုိ မစားပဲ ေနာက္ထပ္ ပိန္းႏွဲသီး တစ္လုံးကုိ ထပ္ၿပီး ေရွးနည္းတူ သူ႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ စမ္းသပ္တယ္။ အဲ..အဲဒီေနာက္တစ္လုံးက အေတာ္ စိမ္းမည့္ပုံရပါတယ္ ေမ်ာက္ကေလးဟာ အားႀကိဳးမာန္တတ္ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့လုိက္၊ ပါးစပ္နဲ႔ ကုိက္ဖဲ့လုိက္ လုပ္ေနလုိက္တာ အခ်ိန္အေတာ္ကေလး ၾကာသြားပါတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးလည္း အလြန္ပင္ပန္း သြားပုံေပၚပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ရဲ့ ႀကိဳးပန္းမႈ႔ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီတစ္လုံးကုိလည္း မစားပဲ စြန္႔ခြာျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ အသစ္ပိန္းႏွဲသီးတစ္လုံးကုိ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေရွးနည္းအတုိင္း ထပ္လုပ္ေဆာင္ျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါ တစ္လုံးကေတာ့ ေစာနက အစိမ္းသီး စိမ္းတာထပ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စိမ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသီးကလည္း ေသးငယ္ေတာ့ က်စ္လစ္ မာေၾကာေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါကုိလည္း ေမ်ာက္ကေလးကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး အားႀကိဳးမာန္တတ္ အထဲ ထဲက အႏွစ္သာရေတြ စားရဖုိ႔တြက္ အလြန္ထက္ျမက္လွတဲ့ စူးေတြကုိလည္း ေၾကာက္ရြန္႔မႈ႔မရွိဘဲ အဆက္မျပတ္ ခြာထုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယ တစ္လုံးေတာင္ ဖက္ဖက္ေမာေအာင္ ႀကိဳးစားလုုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာ အခုေနာက္ထပ္ တစ္လုံးသာဆုိ
သူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထပ္ၿပီး ပင္ပန္းရဦးမလဲ၊ စာဖက္သူတုိ႔သာ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။ ထုိကဲ့သုိ႔ပါပဲ စာေရးသူ၊ စာဖက္သူတုိ႔ဘ၀မွာလဲ အခြင့္ခါခုိက္လုိ႔ ရခဲ့တဲ့ အရာ၊ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေဆာင္လုိ႔ ရခဲ့တဲ့ အရာကုိ တခါတရံ တန္းဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိ၊ အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ မေသခ်ာ မေရရာေသးတဲ့ အရာမ်ားေနာက္သုိ႔သာ ေကာင္းႏုိး ေကာင္းႏုိးနဲ႔ လုိက္ေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လက္ရွိရွိေနတာေတြလည္း တန္းဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ လက္လြတ္ ဆုံးရႈံးလုိက္ရတယ္။ မရေသးတဲ့ အရာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္ခဲေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔သာ ေတြ႔ႀကံဳၾကရတယ္။
