ထုိထဲကေနမွ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ထိဟက္မိသြားတာကေတာ့ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါ၊ ပိန္းႏွဲပင္ေပၚမွာ ပိန္းႏွဲသီးေတြကလည္း မွည့္တဲ့အသီးေတြေရာ၊ စိမ္းတဲ့အသီးေတြပါ ရွိေနပါတယ္၊ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ အဲဒီပိန္းႏွဲပင္ေပၚတတ္ၿပီး ပိန္းႏဲွသီးေတြကုိ လုိက္စမ္းသပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ပထမဆုံး မွည့္ေနတဲ့ ပိန္းႏွဲသီးကုိ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ စမ္းသပ္ၿပီး လက္နဲ႔ ပိန္းႏွဲသီးကုိ အလြယ္တကူ ကုတ္ဖဲ့လုိက္တာ အထဲ ထဲက ပိန္းႏွဲအစံေတြ ထုပ္ယူစားဖုိ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအသီးကုိ မစားပဲ ေနာက္ထပ္ ပိန္းႏွဲသီး တစ္လုံးကုိ ထပ္ၿပီး ေရွးနည္းတူ သူ႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ စမ္းသပ္တယ္။ အဲ..အဲဒီေနာက္တစ္လုံးက အေတာ္ စိမ္းမည့္ပုံရပါတယ္ ေမ်ာက္ကေလးဟာ အားႀကိဳးမာန္တတ္ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့လုိက္၊ ပါးစပ္နဲ႔ ကုိက္ဖဲ့လုိက္ လုပ္ေနလုိက္တာ အခ်ိန္အေတာ္ကေလး ၾကာသြားပါတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးလည္း အလြန္ပင္ပန္း သြားပုံေပၚပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ရဲ့ ႀကိဳးပန္းမႈ႔ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီတစ္လုံးကုိလည္း မစားပဲ စြန္႔ခြာျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ အသစ္ပိန္းႏွဲသီးတစ္လုံးကုိ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေရွးနည္းအတုိင္း ထပ္လုပ္ေဆာင္ျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါ တစ္လုံးကေတာ့ ေစာနက အစိမ္းသီး စိမ္းတာထပ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စိမ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသီးကလည္း ေသးငယ္ေတာ့ က်စ္လစ္ မာေၾကာေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါကုိလည္း ေမ်ာက္ကေလးကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး အားႀကိဳးမာန္တတ္ အထဲ ထဲက အႏွစ္သာရေတြ စားရဖုိ႔တြက္ အလြန္ထက္ျမက္လွတဲ့ စူးေတြကုိလည္း ေၾကာက္ရြန္႔မႈ႔မရွိဘဲ အဆက္မျပတ္ ခြာထုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယ တစ္လုံးေတာင္ ဖက္ဖက္ေမာေအာင္ ႀကိဳးစားလုုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာ အခုေနာက္ထပ္ တစ္လုံးသာဆုိ
သူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထပ္ၿပီး ပင္ပန္းရဦးမလဲ၊ စာဖက္သူတုိ႔သာ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။ ထုိကဲ့သုိ႔ပါပဲ စာေရးသူ၊ စာဖက္သူတုိ႔ဘ၀မွာလဲ အခြင့္ခါခုိက္လုိ႔ ရခဲ့တဲ့ အရာ၊ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ေဆာင္လုိ႔ ရခဲ့တဲ့ အရာကုိ တခါတရံ တန္းဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိ၊ အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ မေသခ်ာ မေရရာေသးတဲ့ အရာမ်ားေနာက္သုိ႔သာ ေကာင္းႏုိး ေကာင္းႏုိးနဲ႔ လုိက္ေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လက္ရွိရွိေနတာေတြလည္း တန္းဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ လက္လြတ္ ဆုံးရႈံးလုိက္ရတယ္။ မရေသးတဲ့ အရာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္ခဲေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔သာ ေတြ႔ႀကံဳၾကရတယ္။
ဒီေနရာမွာ စာေရးသူ စိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု စီး၀င္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေမ်ာက္ကေလးဟာ သူ ပထမဆုံး စၿပီးေတြ႔တဲ့ ပိန္းႏွဲသီးဟာ သူ႔ရဲ့လက္နဲ႔ ပါးစပ္ေတြကုိ နာၾကင္မႈ႔ မျဖစ္ေစဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ခြန္အားေတြကုိ မကုန္ခန္းေစဘဲ အလြယ္တကူနဲ႔ အနံ႔၊ အရသာ၊ ခ်ဳိၿမိန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အႏွစ္သာရကုိ ေပးစြမ္းေနပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား မစားဘဲ စြန္႔ပစ္သြားခဲ့တာလဲ၊ ထုိင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေမ်ာက္ကေလးအစား “တယ္….အ,လုိက္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလး ငါသာဆုိ အဲဒီ ပိန္းႏွဲသီးအမွည့္ကုိ စားၿပီးၿပီး အခုေတာ့ ဘာဟုတ္တဲ့ အစိမ္းသီးေတြလုိက္ၿပီးေတာ့ ရွာစားေနတယ္”ဟု အားမလုိ အားမရ ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္သနစ္ေလးေတြ ျပန္သတိရလုိ႔ ေဖာက္သည္ ခ်လုိက္ပါဦးမယ္။ စားေရးသူတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘေတြက အစုိးရ တန္းေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ ဘာသာေရး အသိပညာရွိေအာင္၊ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ဆုိၿပီး ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ေလ့ရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိ ဆရာေတာ္ကလည္း ရြာရွိကေလးေတြ ဗုဒၶစာေပနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ရရွိေအာင္ဆုိၿပီး အၿမဲသင္ၾကား ျပသေလ့ရွိပါတယ္။ ရြာေက်ာင္းဆုိေတာ့ စာဖက္သူတုိ႔ သိတဲ့အတုိင္းပဲေလ သရက္ပင္၊ ပိန္းႏွဲပင္က အလြန္ေပါတာ။ စားေရးသူကလည္း ပိန္းႏွဲသီးဆုိ ေနာေနာ္ သီးခ်င္းလုိ “အတုိင္းထက္လြန္ပဲ”ဆုိတာလုိ အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာ။ စာေရးသူနည္းတူ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ႀကိဳက္ၾကတာေပါ့။ ပိန္းႏဲွသီး အႀကိဳက္ၿပိဳင္ဘက္ေတြလုိ႔ ေျပာရင္လဲ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ စာေရးသူတုိ႔က တစ္ခါ တစ္ေလ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ညအိပ္ေလ့ရွိတယ္။ ညအိပ္တာေတာ့ အိပ္ခ်င္လုိ႔ အိပ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ပိန္းႏွဲပင္က ပိန္းႏွဲသီး မွည့္ေနတဲ့ ေန႔မွ အိပ္ေလ့ရွိတာပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိန္းႏွဲသီး စားခ်င္လုိ႔ပါ၊ ပိန္းႏွဲသီးစားခ်င္လုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အႀကံတူေတြကလည္း စာေရးသူတုိ႔တင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေၾကာင္ လည္းပါ,ပါတယ္။ ပိန္းႏွဲသီး မွည့္တဲ့ေန႔ဆုိ အဲဒီ ေၾကာင္က ဘယ္လုိသိမွန္းကုိ စာေရးသူတုိ႔လည္းမသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပိန္းႏွဲသီး မွည့္တဲ့ေန႔ ည သန္းေခါင္ေလာက္ဆုိ အဲဒီေၾကာင္ လာမယ္ဆုိတာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ အားလုံးသိေနၾကပါတယ္။ ေၿမြေျမြခ်င္း ေျချမင္တဲ့ သေဘာေပါ့၊ သူလာမွလည္း စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားရမွာမုိ႔လုိ႔ပါ၊ ည သန္ေခါင္ယံဆုိ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မအိပ္ၾကပါဘူး သူလုိ ကုိလုိ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခ်က္ေပး အသံ တစ္ခုကုိလည္း သတိထား နားစြင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ အသံကေတာ့ “ဘုတ္” ဆုိတဲ့ အသံပါပဲ။ ေၾကာင္က ပိန္းႏွဲသီးကုိ စားတဲ့အခါ သူက အညွာေခါင္ကေန လက္သဲနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့စားေတာ့ ပိန္းႏွဲသီးဟာ အညွာကြ်တ္ၿပီး ျပဳတ္က်ေလ့ရွိပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အဲဒီ ပိန္းႏွဲသီး ေၾကြက်တဲ့ “ဘုတ္”ဆုိတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူသူ ကုိကုိ ေျခတင္ ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။ ပိန္းႏွဲသီး ေတြ႔တာႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး စားလုိက္ၾကတာ မိနစ္ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ အစားေႏွးတဲ့သူကေတာ့ ငွက္ဖုိ႔သာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ပိန္းႏွဲသီးကုိ ႀကိဳက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးသူ ထုိင္ေနရင္း ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ေမ်ာက္ကေလးကုိ ဒီေလာက္ အႏွစ္အရသာ ခ်ဳိၿမံဳးမႈကုိ ေပးတဲ့ ပိန္းႏွဲသီးအမွည့္ကုိမွ မစားဘဲ စြန္႔လြတ္ခဲ့တာကုိ စဥ္းစားရင္း အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
ေနာက္ထပ္ ဒုတိယ တစ္လုံးမွာလည္း ၾကည့္ပါဦး ပိန္းႏွဲသီးက စိမ္းေနေတာ့ အနံ႔၊ အရသာ၊ ခ်ဳိၿမိန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အႏွစ္သာရကုိ မေပးစြမ္းႏုိင္ဘူး၊ အဲဒါကုိပဲ သူခမ်ာ အားႀကိဳးမာန္တတ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကုတ္ဖဲ့လုိက္ ပါးစပ္နဲ႔ ကုိက္ဖဲ့လုိက္ လုပ္ၿပီးလုိ႔ စားလုိ႔ ရတဲ့အေျခအေန ေရာက္ေနမွ မစားေတာ့ဘဲ စြန္႔လႊတ္ၿပီး၊ သူ႔ထက္ ပုိဆုိးတဲ့ မာေၾကာခက္ထန္ စူးဘလျပန္ထေနတဲ့ ပိန္းႏွဲသီးတစ္လုံးကုိ ထြင္ဖုိ႔ ထပ္ႀကိဳးစားေနျပန္တယ္။ စာေရးသူလည္း ေမ်ာက္ကေလးကုိ ၾကည့္ရင္ “ အင္း …. ဒီေမ်ာက္ကေလး ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေရြးခ်ယ္ရင္း လုိက္ေလ..ေ၀းေလ… လုိက္ေလ…ေ၀းေလ…..အႏွစ္သာရေတြနဲ႔ လြဲေလ..ျဖစ္ေတာမယ့္” ဆုိတဲ့ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္လည္း အေတာ္ကေလးၾကာသြားပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ထုိင္ေနရာက ထကာ ဒီအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစိမ့္ စိမ့္ေတြးရင္း အေဆာင္သုိ႔ ေျခဦးတည့္ကာ တေရႊ ႔ တေရြ ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အေတြးမပ်က္ ေရွ႔ဆက္လ်က္ အေဆာင္ထဲလည္း အ၀င္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က တရားေခြ ဖြင့္ထားတဲ့ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့အခါ တရားေဟာ ဆရာေတာ္က “အသာေရ သာရမတိေနာ၊ သာေရစာ သာရ ဒႆိေနာ ေတသာရံနာဓိဂစၧိႏၱိ၊ မိစၧာသကၤပၸေဂါစရာ။ သာရဥၥသာရေတာဥတြာ၊ အသာရဥၥအသာရေတာ ေတသာရမဓိဂစၧာနၱိ၊ သမၼာသကၤပၸေဂါစရာ။ အနွစ္သာရမရိွေသာ အရာ၀တၳဳ၌ အနွစ္သာရရိွ ၏ဟု မွတ္ထင္ျခင္း။ အနွစ္သာရရိွေသာ အရာ၀တၳဳ၌ အနွစ္သာရမရိွဟု အျမင္ရိွျခင္း။ လြဲမွားေသာအၾကံစည္ အယူဆလွ်င္ လုိက္စားရာရိွကုန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါတို့သည္ သီလစေသာ အနွစ္သာရ၊ စစ္မွန္ေသာ အက်ဳိးရလဒ္ အႏွစ္သာရကို မရရွိနိုင္ၾကဘူး။ အနွစ္သာရရိွေသာ အရာကို အနွစ္သာရရိွဟု သိျမင္ျခင္း၊ အနွစ္သာမရိွေသာ အရာကိုလည္း အနွစ္သာရမရိွ ဟု သိျမင္ျခင္း၊ မွန္ကန္ ေကာင္းျမတ္ေသာအၾကံစည္ အယူအဆလွ်င္ လုိက္စားရာရိွကုန္ေသာပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါတို့သည္ သီလစေသာ ဓမၼဂုဏ္၊ စစ္မွန္ေသာ အက်ဳိးရလဒ္ အနွစ္သာရကို ရၾကလိမ့္မယ္။” ဆုိတဲ့ တရားဂါထာ တစ္ပုဒ္ကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ အေတြးတစ္ခ်က္က ေဆးတစ္စက္နဲ႔ ေတးထပ္ေပးလုိက္ေတာ့ မေတြးရက္စရာ ေအာ္…..ေမ်ာက္ကေလးဘ၀ ေန႔တစ္ရက္စာ ေဘးကပ္ခဲ့ရၿပီေပါ့လုိ႔ သနားစိတ္ကေလး ျဖစ္မိခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေမ်ာက္ကေလးဟာ အလြန္အႏွစ္သာရ ျပည့္၀တဲ့ အရသာေကာင္းမြန္တဲ့ ပိန္းႏွဲသီးကုိ မစားပဲ အရသာမရွိ အႏွစ္သာရလည္း မရွိတဲ့ ပိန္းႏွဲသီးကုိမွ အႏွစ္သာရရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ကာ အငမ္းမရ ရွာေဖြေနခဲ့လုိ႔ပါ။ ရလဒ္အေနနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ျခင္း၊ ေမာပန္းျခင္း ႏွင့္ အဆင္မေျပျခင္းေတြနဲ႔သာ သူ႔အတြက္ ေတြ႔ေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒါဟာ ဘာမွမသိေသးတဲ့ တိရစ ၦာန္ေလးေတြရဲ့ အျဖစ္ျပတ္ သာဓကေတြသာ ရွိပါေသးတယ္။ သိတတ္တဲ့ ဆင္ျခင္တုန္တရားရွိတဲ့ စာေရးသူတုိ႔ လူ႔ေလာကထဲမွာလဲ “အႏွစ္သာရရွိတဲ့အရာကုိ အႏွစ္သာရ ရွိေသာအရာလုိ႔ မသိျမင္(လက္ရွိ မိမိလက္၀ယ္ ပုိင္ဆုိင္ရရွိထားတာကုိ တန္ဘုိးထားရေကာင္းမွန္း မသိျမင္ျခင္း)၊ အႏွစ္သာရ မရရွိတဲ့အရာကုိ အႏွစ္သာရ ရွိေသာအရာလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆျခင္း (မိမိလက္၀ယ္ မရရွိေသးတဲ့အရာ၊ မပုိင္ဆုိင္တဲ့ အရာမ်ား ေနာက္ကုိ လုိက္ျခင္း၊ ရွာေဖြျခင္း၊ လုိက္စားျခင္း၊ ၿပီးေတာ့ တန္ဘုိးထားျခင္း)”စသည့္ ဒီလုိ အျဖစ္သနစ္ေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ရွိေနၾကတာ စာဖက္သူတုိ႔အေနနဲ႔လည္း ဒီေမ်ာက္ကေလးရဲ့ သာဓကကုိ ေထာက္ဆၿပီး ထင္သာ ျမင္သာႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အယူအဆ အမွားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆုိးက်ဳိးရလဒ္ေတြ၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆုိးက်ဳိးရလဒ္ေတြေၾကာင့္ အခက္ခဲေတြ၊ က်ရႈံးမႈေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ႀကံဳၾကရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေလာကၾကီး တစ္ခုလုံးလည္း အဖက္ဆယ္မရေအာင္ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတြးအေခၚအယူအဆ၊ နားလည္မႈေတြ ရွိဖုိ႔ စာေရးသူတုိ႔ အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အႏွစ္သာရ ရွိေသာ အရာကုိ အႏွစ္သာရရွိတဲ့အတိုင္း သိျမင္ဖုိ႔ရယ္၊ အဲဒီအႏွစ္သာရကုိ အက်ဳိးရွိရွိ တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္ဖုိ႔ရယ္၊ အႏွစ္သာရ မရွိတဲ့ အရာကုိ အႏွစ္သာရ မရွိတဲ့အတုိင္း သိျမင္ဖုိ႔၊ အႏွစ္သာရ မရွိတာကုိ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ အႏွစ္သာရ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေနာက္ပုိ႔စ္ တစ္ခုမွာ ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။ စာဖက္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အႏွစ္သာရရွိေသာ အရာမ်ားကုိသာ ယူတတ္ၿပီး အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း………………….
0 comments:
Post a Comment